Kumdan Kaleler...

          Yoğurulabilir, şekil alabilir kumu bulduğum her sahilde "kumdan kale yapmak" gibi bir rahatsızlığım var. Koskoca adam sahildeki "takdir eden" veya "dalga geçen" gözlere aldırmadan bunu yapıyorum. İlkokul 3. sınıfta gittiğim "izci kampında" oba olarak yapmıştık ilk kalemizi. Efsane olmuştu. Orada başladı bu rahatsızlık. Bu "izci yaz kampları" esnasında kumdan daha başka figürler de yapıldı ama onlar ciddi manada "sanat ruhu" olan kişilerin ekip liderliğinde oluşturuldu. Ben daha ziyade "mühendis" yanımın elverdiği ölçüde daha ayrıntısız olan kaleler üzerinde yoğunlaştım ve ilk cümlede yazdığım gibi kumu bulduğum her sahilde yaptım bunu.

          Bu yazıyı bu eğlencemi anlatmak için yazmıyorum tabiki. Yazma sebebim çok başka ve "ilginç" bir durum. Bugüne kadar otuzdan fazla kumdan kale yapmışlığım var. Terkettiklerimin akıbetini bilmiyorum ama tam olarak onyedi tanesinin yıkımına gözlerimle şahit oldum. Ya denizin içinden kıyıya bakarak izledim yıkımları ya da sahilin uzak köşesinden gözledim akıbeti. Şaşılacak şeydi ama kalelerimi yıkanların tamamı "kız çocuklar"dı. Erkek çocuklar gelir bir metre uzağından izler, etrafında bir dolanır ve nadiren ekleme-geliştirme yapmaya çalışırlardı. Ancak kız çocuklar akıl almaz bir şekilde en çaresiz anı kollayıp yıkımı gerçekleştirmekteydi. Biraz utangaç olanları ise denizden kovasıyla su getirme bahanesiyle her geliş gidişte kaleye ayak basarak yıkımı hissettirmeden, eli hafif bir suikastçi gibi yapıyordu. Resimdeki "yaptığımız son kale"nin yıkımına eşim Duygu da şahit oldu. Gülümseyen tatlı bir şeytanın yıkımı gerçekleştirdiğini o da gözleriyle gördü. :)

          Yıkım beni ilgilendirmez tabi. Benim eğlencem yapana kadar. Ancak kız çocuklardaki bu kıskançlık, fesatlık duygularının doğuştan olduğunun canlı deneyi tarafımdan gerçekleştirilmiştir.. :)

Ha bu arada eşim Duygu'yu 2010 yılında akbük sahilinde bir kumdan kale yapımı esnasında tavlamıştım.

O da çok ayrı bir hikaye  :))

Anıl Özer