Tanrı ve Adam

Önce yarattı.
Algı yetersizliği çeksinler diye değil,
Günü, geleceğe bağlayıp sevsinler diye.
Önce sevgiyi koydu kalplere,
İlk rüzgarda silinecek olsa bile.
Umudu üfledi ruhlarına,
Günahlarında kaybolmayayım diye.
İnanın dedi,
Esir ve efendi olacaklarını bilerek.
Efendi olanların horgördüğü,
Esir olanların sövdüğü.
Melekler bile secde etti güvenip iradelere,
Görünen o ki irade, insanlıkta düşen ilk kale.
Çünkü Haris etmedi secde,
Şeytan olup Dünya'ya göçünce...

Sonra sınadı.
Güvenle oluşturulmuş tüm bireylere,
Sevginin sonsuzluğunda ve sonuçsuzluğunda bekleyenlere.
Her yeni sınav, yeni bir destan,
Her yeni sıvav, yeni bir keder.
Alkışlar, ağlayanlar, bağıranlar,
Tüm bu tiyatroyu hiçe sayanlarla bir.
Bu sınavı geçemeyeceklerini bile bile,
Tüm ruhu yıkadı günah külleriyle.
Şeytan'dı sınav yardımcımız,
Kör gözlerimiz yalandan yoldaşımız.

En nihayetinde yargıladı.
Gasp ettiğimiz her hak, çaldığımız her hayat,
Koştu peşimizden.
Bir bir anlattık herşeyi,
Baktığımız pencereden.
Yaratılış ve kaderi hiçe saymıştık,
Görünenle, görünmeyeni bir yazmıştık.
Öyle karanlık günlerden,
Yine karanlık geleceklere.
Kalbimiz inanırken yaratıcısına,
Ruhumuz güvenmez oldu yaşadıklarıyla...

Ve insan..
Önce yaratıldı,
Sonra sınandı,
Ve en nihayetinde yargılandı.
Fakat,
Neden diye sorması, nasip bile olmadı...

Anıl Özer