Yazmak ya da yazmamak !

    Crazywomenrosemary gitti. Artık yazmayacağını söylüyor bloguna. Değer verdiğim, tabiri caizse "polyanna" blogum "Lafanino" sanırım bir süre yazısız kalacak. Emmastepan'ın yazdığı "Dural zamanlar" da kapatmış kendini insanlara. En değer verdiğim, en sevdiğim satırları göremiyorum artık. Olsun arada gider blogcular, sonra geri gelirler ama sonra yine giderler. Öyledir blog yazmak. Hem vefalısındır hem de iflah olmaz acımasız bir suikastçi. Gün gelir yazılarınla taçlandırdığın bloguna küsersin. Gün gelir o emeklerini hiçe sayar ve tek bir bıçak darbesiyle öldürürsün blogunu. Hepsi var blogculukta. Hepsi var..

    Kolay değildir blog yazmak. Daha ilk satırda karşılaşırsın ikilemlerle. İlk evvela kimliğini açıklamak ya da açıklamamak konusunda tereddüte düşersin. Sonra karar verir ve kendini gizlersin. İlk blogunda her zaman bir takma isimlesindir. Ama bil ki bu yetmez. Bağırdığında, ağlamak istediğinde duyulmaz çünkü. Bir pokemondan farksızsındır. Kimliği belirsiz bir soytarı gibisindir. Neye ve kime konuştuğu belli olmayan muallak böceğisindir.

    Sonraki blogların, psikolojin için yeterli olsun diye kendi kimliğini ortaya koyarsın. İşte o ağlayan adam, işte o gülümseyen adam benim dersin dünyaya. Saklandığın yerden çıkmanın verdiği güzellikler ile başbaşasındır. Bilirler seni, tanırlar. Etrafında insanlar oluşur. Gerçek insanlar. Sahte olmayan.. Çünkü ortada bir samimiyet vardır. Zira sen kendini kimliğinle ortaya koymuşsundur.

    Ama o da ne. Düşmanlar da bitivermiştir etrafta. Zayıf noktalarını keşfetmek isteyen bir grup peşmerge. Teröristtir onlar. Ruhunu katletmek isteyen teröristler.

    İlk blogum 2002 de yazmaya başladığım "Psikonevroz" du. 2004te iki yayın evinden teklif almış olmasına rağmen 2005te kendi ellerimle öldürdüğüm blogum. Yıl 2008 ve "Şapşal Koala" dönemi. 2011 de ise yeni bir cinayet. 2011den bu yana kendi kimliğimle yazıyorum. Keyifli olmasının yanısıra aldığı eleştirileri hayal edemezsiniz. "Kendine ağlama duvarı yapmış" diyenler, "kendine kurduğun sahte dünyada" diye söze başlayanlar, sevdiğiniz kızın resmini kenara koydunuz diye ağır eleştiriler sunanlar, "kendi reklamını yapan bir pislik" diyenler.. Hepsini duydum. Hepsini sindirdim. Olsun.

    Bir amerikan şirketi olan blogger'ın bize sağladığı bu bedava alanda yazdıklarımız için takdir de görüyoruz, ağır eleştirilerde alıyoruz. Hem yaşatıyoruz, hem de ince hesaplar yapan katiller gibi öldürüveriyoruz. Yazabiliyoruz çünkü.. "Yazabilenler duygularını en uç noktalarda yaşayanlardır. Gülerlerse tüm benlikleriyle gülerler, ağlarlarsa tüm gözyaşlarını akıtırlar."

    Herkes tam manasıyla tüm duygularını aktarmıyor bloguna. Her girişimde yüzümü gülümseten bloglar var. Mesela Ayça'nın yazdığı "A View From The Moon".  Bu kız hiç mi hüzünlü olmuyor dedirten bir blog. Gülümsemesi bol, hüznü eksik..

    Ve "Bi Yazıp Çıkıcam Zaten" isimli, okuduklarımı her daim anlamaya uğraştığım hüznü ve karamsarlığı bol blog. Gülümsemesi eksik..

    Bir de kendini tüm dünyadan ve insanlardan gizlemiş, keşfedilmek endişesi, okunmak endişesi olmayan bloglar var "Aşk.." gibi..

    Yazmasam ne yaparım diye düşünüyorum şu sıralar. Emin olun çıkış yok. Bazıları için "yazmak" fiilinin tek çıkış olduğu bir hayat var. Çünkü yazabilenler aynı zamanda düşünenler ve hayal kuranlar. 

Tam da yazıyı yazarken bana eşlik eden müzik ti "Çığlık çığlığa"

Anıl Özer