Göğe üflenen şiir..

             "Ben klarnet sesini çok severim çocuk dedi. Ama çalmayı bilmem. Hiç öğrenmedim. Ama sevmeyi bilirim senin gibi. Güldürmeyi ve ağlatmayı becerebilirim. Şairlerin derdi sevmek olmadı ki hiç. Hep sevilmekti dertleri. Yalansız, riyasız, çıkarsız sevilmek. Klarnet sesini duymak kolay. Çağıralım bir çingene çocuk, çalsın en hüzünlüsünden.. Ama sevilmek öylemi ya. Bu olgunun peşinden bir ömür harcayan gördüm. Tanrı'nın aşk adamlarına verdiği en büyük zulümdür sevilmemek ve en büyük cezadır sevildiğini sanmak. Bunca entrikanın içinde aşkı arar yine kimileri. Tıpkı senin gibi. En değerli inançla birbirine bakan gözleri ancak bir ölüm ayırabilir belli ki. Seher teyzeni ve beni ayrıdığı gibi. Seni severdi çocuk. Ona yazdığın satırlara binayen bağlıydı sana. Anılarımda hatırlıyorum artık, rüyalarımda görüyorum. Sevdiği beyaz buket çiçeği götürmekten başka elimden gelmiyor birşey. Ama senin elinden gelir. Ona yeniden satırlar yaz çocuk. Bir küçük şiir, bir kaç kelime. Ve elime verdiğin bu küçük fotoğraftaki gülen gözlü kızın ellerini asla bırakma. Sadece ölüm ayırsın sizi. Ama bilirim senin satırların tüm göğü aşar, yerin ta dibine kadar iner. Ölüm bile ayıramaz bir yazardan kimseyi. Kaleme alınmış bir çift kelime tüm söylenenlerden değerli olabilir çünkü."
               O sırada Erkan amcanın karşısında gözlerim yaşardı. Ellerini öptüm ve oradan uzaklaştım. Adı gibi biliyordu gideceğim yeri. Ve yazağım satırların ısmarlama bile olsa adresine ulaşacağından emindi.  Erkan ve Seher'in aşkı gibi hatırlanacak o satırlar.. O daha sigarasını bitirmeden yazdım şiirimi, okumak için koşmalıydım sadece..

Erkan ve Seher'e

Anıl Özer