Yağmur

       O an hissetiği şey düşüştü. Engellenemez ve durdurulamaz bir düşüş. Bulutların ardında mı var edildi yoksa, bilinen bir fizik kuralına uygun bulutların içinde mi varoldu, bilmiyordu. Gördüğü şey, benzer varlıklarla birarada bir yolculukluktu. Bir görevi olduğunu hatırladı. Yeşeren her bir varlığı canlandırmak ve haliyle Dünya'ya hayat bahşetmek. Hızlanmak istedi, bir an önce varmak ve görevini yapmak istiyordu. Kimbilir hangi canlının hücrelerine karışıp hayat verecekti ve yeni bir hayat bulacaktı, merak ediyordu. Fakat düşüş, yeteri hızda ve ağır aksaktı. Sonra farketti, kendini indiren bir varlık vardı yanında. Halbuki söylemişti yaradan; "her bir yağmur damlasını meleklerim indirir" diye, haberdar etmişti yarattıklarını...
      

      Kendini bu emin ellere bıraktı, görev heyecanı ve merakı ile aşağı doğru süzülüyordu. Önce büyük tarlalar ve ağaçlık alanlar göründü. Sonra bloklar halinde binalar ve şehir. Yaklaştıkça anladığı şey, betonarme bir uygarlığa çakılacağıydı. Biraz mutsuzdu ama hala bir umut vardı. Belki bir saksı çiçeği veya kısa bir park ağacına ulaşabilirdi. Süzülmeye devam etti.
      

      Yolculuk biterken pek birşey anlamadı. Zira sert bir iniş olmamıştı. Biraz daha dikkat ettiğinde, bir adamın omuzlarında olduğunu gördü.
      

      Mutsuz muydu? O ki her bahar daha genç ve her bir mevsim yepyeni bir yaşanmışlığa adım atan, koca bir döngünün parçasıydı.
      

      Fakat bilmediği, hiç anlayamayacağı bir işe yaradı. Çünkü yaşamının son bulduğu omuzlar bir şaire aitti ve yağmur damlası, bu şaire ilhamı vermişti.
     

     Orada olan şey bir yeni varoluş ve sonsuzluktu. Şairin dudaklarından şu cümleler döküldü ;

Bilmezdi,
Havada süzülürken olacakları.
Her zaman üzmüştür beni,
Üzerime düşen,
Yağmur damlalarının,
Şanssızlığı...

Dürüstlüğümden etkilenen ama özniteliklerimizin benzeşemediği ve bu nedenle beni seven ama benden tat alamayan ve alamayacak dostlara ithaf olsun.. :) 

Anıl ÖZER