Aşk sorgulanması gereken bir hipofiz yanılgısıdır.

Selen'in kaleminden.. Aynen yazdıklarım gibi hisseden biri olduğunu biliyorum..

      Şahsımıza ait değer yargılarının, yadırgandığı bir dönemdeyiz.. Kimsenin birbirini beğenmediği ve eksik bulduğu asrın bekçileriyiz.. Yakınımızda duran, sahip olduğumuz aşkın, bize yetmediğini görüyoruz.. Çünkü o aşk, bizim aslolan değerlerimizi kabullenmeksizin, kendi beklentilerini entegre etmekte hayatımıza.. İki blog yazdım.. "Satürn'de Hayat" ve "Ben Pembe Spinel".. Hiçbir aşık olduğum adam okumadı yazabildiklerimi.. Derinlemesine inmedi bloglarımın diplerine.. Halbuki ben yazabildiklerimle Selen'dim.. Darağacı eziyetiydi bu yaşadığımız.. Tüm beşeri bilim üstadları çekmişti aynı eziyeti.. Yazabilmek, çizebilmek, bir enstruman çalabilmek değersizdi çoğu kimse için.. Halbuki beğenilmek, takdir görmek hepimizin derdiydi.. Bazen yazdıklarını kırk tane adam okur ve değerlendirir ama senin beklediğin kimse gelip te bir tek satırı okumaz.. Sonra sana değer vermek ister bazıları.. Fakat senin yanın doldurulmuştur hak etmeyen tarafından.. Ne sen ona gidebilirsin yanındakini bırakıp, ne o sana gelebilir sen başkasının olduğun için.. Halbuki bilirsin belkide uzaklarda, belkide komşu şehirlerde sana ait tanrılar ve tanrıçalar var.. Ama dönüşü olmayan yollarda, kendi prensiplerinin esiri olmuşsundur çoktan.. Terk edemezsin kimseyi, ancak terk edilmeyi beklersin..

      Sen gerçekten başkasına mı aitsin.. Yoksa hayat yine sana şer mi gösterir bilinmez.. Ait hissetmediğin yerde senin tutan gücün esiri olmuşsundur.. Ne gitmek istediğin diyarlar seni kabul edecektir, ne de sen o diyarlara gitmeyi becereceksindir..

     Anlatmak istediklerini anlayan, dinlemek istediklerini fısıldayan adamın ancak "yegane dost" olduğu, bu sahte ve hukuksuz dünyada...

Selen Özdemir.