Mutsuz Palyaço

      Her bir yeni güne, daha mutlu uyanmaya çalışmak.. Emin olun ki gereksiz bir çaba.. Her seferinde kendime söz veriyorum.. "Birdaha bloguma hüzünlü bir yazı girmeyeceğim" diye.. Her seferinde ise bu sözümü yutup tekrar hüzünlü yazılar giriyorum.. İş bu nedenle kendime olan saygımı da çoktan yitirdim..

      Hayattan çok üstün nitelikli yaşanmışlıklar beklemiyorum.. Basit şeyler.. Ama çevremizde duran insanlar ne kadar da karakterlerimizi yargılamaya meyilli.. Kişi karşınıza geçip, rahatlıkla size ait olan karakteri aşağılayabiliyor.. Halbuki biz sadece basit istekler ve kibar eğilimlerle başvuru yapıyoruz onlara.. Konuştuklarımız karşılığını aşagılama, kızma, tasvip etmeme gibi sert ve sıkıntılı tavır ve davranışlar ile alıyor.. 

      Kibarlığımızı kullansakta derdimizi anlatamıyorsak insanlara ve sadece "kendi hayatını yaşayan"lar ile çevrelendiyse etrafımız, elimizden ne gelir.. 

      Bizim de kendi hayatımız var.. Biz nasıl size dahil olmaya çabalıyorsak, buyrun gelin siz de bize dahil olun.. Bizim nitelik ve özniteliklerimizi yargılamayın, sevin, beğenin, basın bağrınıza.. Kötü olsada, çocukça olsada kabul edecek büyüklüğü gösterin.. Herkes reddetmeyi becerir ve asıl olan meziyet, neyazık ki reddetmek değil..

      Pragmatist olmak basittir.. Şöyle der pragmatzim; "fardalı olan şey vardır, faydasız olan şey ise yoktur." Eğer siz de bizlerin hoş ve güzel yanları beğenip var sayacaksanız ve hoş olmayan özelliklerimizi yok sayıp, yargılayacaksanız bu pragmatist olduğunuzun bir göstergesi olacaktır..

      Gerçek ve dürüst olmaya çabalayan insanlarız.. Ama toplumun bizi ittiği nokta gerçeklikten uzak.. Rol kesmek zorunda olduğumuz diyarlara sürükleniyoruz çoğu zaman.. Mutluluk rolü yapıyoruz, çünkü bizden beklenen bu.. Yalan gülümsemeleri becerebilmek hoş bir meziyet olsa gerek ama biz oyuncu değiliz.. Hiçbir zaman olamadık.. Beceremedik ki.. Gerçek olmak, en azından gerçek olmaya çalışmak özeldi bizler için.. Ama kendi gerçekliğimiz ile yargılanmak acı verdi.. Olanı göstermek, aşağılanmak için yetti.. Halbuki basit yönelimler ve tasarlanmamış hisler ve isteklerdi..

      En nihayetinde son sözü sevgili Ecehan söyledi; "Bu kadar hikayenin içinde, gerçek olmak ne mümkün.."

Kapanış cümlesi için yaptığım alıntıdan dolayı Ecehan'a teşekkürler.. Anıl Özer