Tam 10yıl önce bugün başlamıştım blog yazarlığına.. 26 Ocak 2002'de.. İlk blogum.. Psikonevroz'um.. Şimdi özülüyorum onu.. Keyfekeder çığlıklarımı oradan oraya savurduğum, gözlerin görmediği ve kulakların duymadığı bir başlangıç.. Yıllarca gizledim onu insanlardan.. Sadece hiç tanımadığım uzak dostlar edinmek için varoldum.. Kahrettiğim anlar da yazdım, ayaklarımın yerden kesildiği anlarda.. Bu değersiz ama ehemmiyeti bol Dünya'dan uzaklaşmak istediğim her an koşup geldim bloguma.. Sonra bana benzeyen insanlar buldum.. Selen ve blogu Satürn'da Hayat, Tuna ve blogu Tantral Fikirler, Utopia ve blogu Cehennem Utopyası, Aurora ve blogu Kuzey Işıkları ve dahası.. Hepimiz yazdık, çizdik, dost olduk.. Sonra birbirimizle kavga ettik, barıştık ama okumaktan vazgeçemedik.. Kinimizi ve nefretimizi paylaşarak yatıştık.. Birbirimize gaz verdik, dolduruşa getirdik.. O güzel günler hafızalardan silinmedi.
Psikonevroz.. İlk göz ağrım.. Seni ben varettim.. Ben yaşattım.. Ben yücelttim.. 762 yazı yazdım sana.. Seninle dostlar edindim.. Ama sonra kirletiler seni.. Kokuşmuş fikirlerin esiri oldun.. Kolpalıktan en uzakta varolmana rağmen, en yakınına yaklaştın.. Ve ne yazık ki en nihayetinde seni ben öldürdüm.. En değerli yazılarımla birlikte öldün sen.. En güzel gülümsemem kaldı sende.. 2005te sessizce.. 10yıl geçti dostum ama matemin hiç bitmedi.. Logondaki pusula bile çok şey ifade ediyordu.. Bak hala saklıyorum..
Psikonevroz.. İlk göz ağrım.. Seni ben varettim.. Ben yaşattım.. Ben yücelttim.. 762 yazı yazdım sana.. Seninle dostlar edindim.. Ama sonra kirletiler seni.. Kokuşmuş fikirlerin esiri oldun.. Kolpalıktan en uzakta varolmana rağmen, en yakınına yaklaştın.. Ve ne yazık ki en nihayetinde seni ben öldürdüm.. En değerli yazılarımla birlikte öldün sen.. En güzel gülümsemem kaldı sende.. 2005te sessizce.. 10yıl geçti dostum ama matemin hiç bitmedi.. Logondaki pusula bile çok şey ifade ediyordu.. Bak hala saklıyorum..
Psikonevroz'a.. Sevgiyle ve Özlemle..
Anıl Özer..
Hüzünlendim... Hatıralarımızı yaktık hep beraber... Sırayla... Gözyaşlarımıza aldırmadan... Adını andığın tüm bloglar sahipleri tarafından öldürüldü...
YanıtlaSilKorumasız kalmıştık ama. Tanrı bile terketmişti bizi. Ne dilimizde bir dua kalmıştı ne de aklımızda bir yaratıcı. Olmadık, olduramadık.
YanıtlaSilDostum boşver anılarımızı, biz zaten çoktan tutuşturmadık mı o ormanı. Tek bir ağaç yok orada, hiç yeşil renk yok. 762yazıyı bir kalemde silmiştin. O halde güçlü bir idenin esiriydin. Arkasından ağlamadığımız bie cenazenin matemini 10sene sonra tutmayalım.
YanıtlaSilGittik, gördük, yaşadık... Tecrube ile sabittir ki burada sanal ama yeni bir yaşam var. Kurgulanmasıda kolay, yıkılmasıda. Herşeyi insanların gözü ününde yaşadık. Sevincimizi onlarla paylaştık ama ortada bırakıldığımızda yüzümüzü yerden alamayıp, tekrar kimseye görünmek üzere kaçtık. Ah psikonevroz ve ah Kuzey Işıklarım..
YanıtlaSilO sayede ne güzel dostluklar bulmuşsan; ki öyle...Ellerin, yüreğin, gözlerin hep var olsun.Nice yıllara.
YanıtlaSil@Selen ÖzdemirHepimiz Katiliz ablacım..
YanıtlaSil@Utopia..çok anlam yükledik, çok anlamsızlaştırdık. En nihayetinde hem kendimiz varettik, hem kendimiz yıktık..
YanıtlaSil@Tuna ASLANTURKGüçlü bir idenin esiri olmak.. Galiba haklısın.. :)
YanıtlaSil@Aurora (Kuzey Işığı)özet bu..
YanıtlaSil@EcehanTeşekkür ederim Ecehan.. :)
YanıtlaSilhep kızmışımdır sana başka! sebeplerden dolayı emeğini yıkmana. hayatının aslında farkında olmasan da belirli bir bölümünü yıkmana. Kabul et sen busun buradan da vazgeçme ne olursa olsun
YanıtlaSilEn değerli blogum bu değil ama, sanırım en dayanıklısı.. Çok şey atlattı, hiç kapanmadı.. Hiç bir isme esir olmadı..
YanıtlaSil