pazar sabahı paradoksu..

Dikkat edebi nitelikli bir yazı değil, keyfi bir yazıdır. !

E-posta abonem olan 17 izleyicim var. Bunlardan 5 tanesi yazdıklarım onlara mail olarak iletilir iletilmez blogumu ziyaret ediyor. Zira getclicky analiz şirketi verilerinden kim nereden girmiş, kaç dakika durup neyi okumuş görüyorum. Bu 5 kişinin dışında 3-4 tane de keyfi gelince blogumu ziyaret eden ve yazının girişini beğenirse okuyup çıkan arkadaşlarım var. Bir de arada girip tetkik eden ve ne olup bitmiş inceleyenler grubu var. 4 tane de düşman var ama onları s.ktret..

Ama müdavim 5 kişi, en yakınımdaki kişilerden bile daha ilgili ve meraklı okuyucularım haline geldi. Bu da benim adıma aşırı ilgi çekici bir durum oluşturdu. Blogumda gerçek kimliğimi yansıtıyor olmam sahtelikten olabildiğince uzak kalmak istememden dolayı. Yazar belli olsun ki okuyucu arkadaşlığını bana sunabilsin diye. 2002den bu yana birçok blogda yazmam peşimden sürüklediğim ve aynı zamanda benim peşinden sürüklendiğim insanlar oluşturdu. Hiç yalnız kalmadım. Telefonun ucunda da olsa dertleştiğim ve aynı şekilde bana da derdini anlatabilen arkadaşlarım oldu.

Fakat bir kötülüğü vardı bu durumun. Ciddi anlamda yalnız kalmak istediğimde ne olacaktı? Bazen yorumlansın diye değil sadece sinirlendiğimde, nefreti hissettiğimde, yüzümdeki gülümsemem gittiğinde yazmak, çizmek, sövmek istiyorum. Ama buna ne yer ne de zaman oluyor. 3 gün yazmadığımda mail atan dostlarım var "hayırdır keyfin mi bozuk" diye. Aslında güzel bir durum. Ya da kötü satırlar yazdığımda, en ağır eleştirileri sunarak, bana haksız olduğumu ispatlamaya çalışan arkadaşım var. Hele ki bir arkadaşım öyle ağır eleştiriyor ki maille, nasıl katlanıyorum bilmiyorum. Bu okuyucularımdan bana yazımı/yazılarımı sildirmiş olan bile var. Sözlerini tutuyor olmam ilginç.

Hissiyat halimi yazılarıma yansıtmam ve gerçek kimliğimi ortaya koymam böyle bir durum oluşturdu. Sevgili 5 okuyucum (onlar kendilerini iyi bilir :p ) hayatlarımız belli. Her birimizin manevi yapısı ve hissiyat dünyası belli. Ciddi anlamda bazen eleştirilerinizi kaldıramıyorum. Uzaklaşacak hiçbir yer yok. Sadece bu blog var. Sadece bloglarımız..

Anıl Özer